наежени капеме пена
мрави крстарат стопалата
ни горат

имав среќа да ми бидеш друшка.
И знам дека некаде
сè уште со верба ме чекаш.

Не можам да го продлабочам
мојот ум со отворени очи.
Не можам да сакам со отворени очи.

Прекрасно! рече реката –
Мајко, погледни ме!
Но дождот нема очи.

Сето детство е преселби.
те оставаат простум, малодушен
улица во која не познаваш никого.

Ох наточи ме Ох немој да свиснеш од жед
Дури кога чашата не е чаша..

Кога сум роден
Не се плашев од темнината.
Дојдов од никаде

Ја познаваше ти. Таа беше молчлива, голташе планини
со погледот. Како езерски лилјани кога во мрак те допираат,
во капии се претвoраат до стравовите, таа така те трогна.

Еднаш, сонував чума –
илјадници заразени, во брезова шума
водеа љубов