ТЕ ПОСАКУВАМ
Подари ми ја твојата вулва. Твоите заби.
Твоите коски. Твојот здив. Твоето сонце. Твојот воздух.
Твоите мисли. Твоите прсти. Твојата сенка.
Твојата крв. Те посакувам. Го посакувам твоето море.
Ги посакувам твоите дрва. Ги посакувам твоите бои. Ги посакувам твоите зборови.
Го посакувам твоето крајбрежје. Ги посакувам твоите привиденија. Ја посакувам твојата светлина.
Ја посакувам твојата страст. Го посакувам твоето молчење. Ја посакувам твојата бездна.
Сето тоа го посакувам. Уште повеќе те посакувам тебе. Твојот оган го посакувам.
Неподвижноста на воздухот. Жарењето на ледот. Цветот на праската.
Спокојот на земјата. Јанѕата на коњот. Мирисот на твојата девојка.
Далечината, која никогаш не ја преминуваш, а секогаш
сонуваш за неа. Рибите од коралите, кои те милуваат.
Водопадите на ноќта, кои те затвораат во јазикот на осаменоста.
Треперејќи те посакувам. Жестоко те посакувам. Разголено те посакувам.
Меѓу бамбуси и тополи, во пејзажот на црните косови.
Допри ги моите очи. Моите патеки и
секундите, кои ја претставуваат вечноста на природата.
Тоа се лисјата. Тоа се децата. Тоа се твоите подморски
светови. Тоа е крвта на буквите, тоа се гладните усти за сол
на твојот грб. Зграпчи ги, додека уште горат.
Пиј ги долго. Бидејќи времето не е важно,
ниту годините, ниту местата, ниту начините
како ќе го направиш тоа. Ветерот се оддалечува,
бара и пронаоѓа во опустошениот пејзаж
како и јас, кој останувам и пишувам,
за да можеш да ме посетиш во било кое време.
Доцната осаменост. Знае за боите. Го чувствува студенилото.
Ги слуша брановите. Го кине утринскиот весник.
Дува во облаците и во тревата. Ги вее семињата
на габровите. Останува и заминува. Пее и чека.
Подари ми го своето одење. Подари ми го твоето дишење.
Подари ми ги твоите ноќи. Темните џепчиња на радоста.
Вителот на недостижните усни. Тетратките, во кои
никој не го запишува моето име. Онаа воздишка.
Онаа надеж. Оној мрак, каде што се губиш и никој
не може да те најде, ниту во книгите, ниту под ќебињата, никаде.
ГИ ЗАТВОРАШ СВОИТЕ ОЧИ
Ги затвораш своите очи и моите прсти се река од ѕвезди,
кои те галат. Ветерот заспива во ноќта, во која
се спушта нашата едрилица на морето без крајбрежје.
Безвременоста мириса на солената роса од кожата.
Двајцата бегаме во себе, твоето тело е сончев оган, кој танцува.
Воздухот на твоите усни е ранет од допирите.
Паѓаш во мене: долгото патување започнува.
Водопадот од неизговорените зборови добива
тежина на белите крилја од ангелите, сокриени во твојата темна коса.
Не постојат јазици на земјата, кои би можеле да го изговорат името на твојата убавина.
Нашите тела ги говорат зборовите на птиците и таласите
во облиците на трепетливите житни полиња по долгите
летни светлини. Ги затвораш своите очи
на шумската чистинка среде собата и те пијам
како река со извор во широка гора.
Така дојде ти во моите соништа оваа ноќ.
МЕДИТАЦИЈА ЗА РАНЕТАТА ГУЛАБИЦА
Зборовите замолкнуваат,
очите гледаат на друго место,
минатото е замаглено,
душата удавена,
нема никаква тага,
само нови пребарувања.
А што друго да се прави со овие нови пребарувања –
како доаѓањата од нови и нови заборавености,
прибегнувања, неспособност да се предаде,
што и да е, иако, пак, само што ли е љубовта,
само каде е посакувањето по саканото суштество во сопствените раце
и што е пријателството, што е созревањето на патеката што се бара,
што е посинетата личност, ако несаканите емоции се уништуваат,
со убавина и големина, божествено и човечко, топло и
со љубовна креативност, каква смисла има сето тоа?
Можно ли е навистина да се исклучат мобилните телефони,
да се закопаат сликите, да се уништи живописната убавина во времето
на спомените, за секогаш треба да ги исгребете тие денови од мозочните
магацини, да разговарате и да се допирате, како одредени работи
никогаш да не постоеле? Дали е тоа посоодветно? Дали нешто знам?
Од тебе се преосмислувам во себе. Поезијата е над сите, во сѐ.
Ништо друго нема. Овие зборови и претходните и сите
и вечните и заборавените и топлите и неизречените
како никогаш да не живееле, од кои може само во пријателството
да се обидува со часови низ водопади, без физички допири (дали некогаш може да го направиш тоа?),
бидејќи песната е тоа, што е необично, лебдејќии во нашите
светови, единствените, од некогаш до памтивек, тоа не може да се уништи,
да се убие, тоа може само да се негува, и, за што воопшто се размислува
за што се пишува писмо, зошто се запишуваат зборови, кон што се движиме,
дали тоа е непроспиен или незамислив страв? Ние не сме само зборови
на филозофијата, ниту пак сме од некоја мешавина, во која крварат соновите.
Немаме ништо и тоа е сѐ. Дали неограниченото небо е за самотните птици?
Дали некогаш ќе го пронајдеш својот дом?
Што би се надевала да жртвуваш за него? Дали вистинскиот дом е само
во твојата немирна и жедна душа? Летаме, пливаме, пишуваме, зборуваме:
во отворените очи на другите ги препознаваме нашите рефлексии.
Дали би била способна да ја потопиш бездната во саканото лице? Дали би се осмелила?
Бидејќи ова е најголемата уметност. Исто како подарок, магија,
радост на животот, екстаза на тишината во безвременост.
Знам дека си будна. Затвори ја оваа страница, каде што само моите зборови постојат
во разговорот со твојата измислена внатрешност. Фрли го овој лист хартија.
Не постои светост, туку вкусот на песните, кои не сакаат да бидат тоа.
Затвори ги очите, конечно заборави, навистина.
***
Не можам да го продлабочам мојот ум со отворени очи.
Не можам да слушам музика со отворени очи.
Не можам да сакам со отворени очи.
СОНИШТАТА, КОИ СЕ ВИСТИНА
Во папокот на иднината спијат детски очи.
Твоите нежни дланки се забиваат во сонот.
Пеперутките дишат, мистериозно се смешкаат.
Од тебе со нивните очи, соништа и дишење.
Од мене сокриеност, пеперутки, насмевки на среќата.
Од нашата нежност, од нашите соништа,
од нашите очи, од нашите тајни.
Не сме повеќе сами. Радоста се умножува.
Малечко девојче и мало момченце си ги допираат
божествените провинции од нивната крв,
од нивните бакнежи, од нивните соништа.
Иван Добник
Од збирката „Ги затвораш своите очи“, 2003
Препев од словенечки: Драгана Евтимова
ИВАН ДОБНИК е роден во 1960 година во Цеље, Словенија. Поет, преведувач, уредник, есеист и критичар. Дипломирал на филозофија со компаративна книжевност на Универзитетот во Љубљана. Уредник е на списанието „Апокалипса“, како и главен и одговорен уредник на литературното списание „Поетикон“ од 2005 година до денес. Основач е на книжевниот кружок Куќа на поезијата во 2006 година и до денес организира активности со поети од цел свет. За поетската книга „Ги затвораш своите очи“ е новиниран за престижната поетска награда Вероника во 2004 година. Има учествувано на бројни фестивали во регионот и светот. Неговата поезија е препеана на српски, хрватски, германски, македонски, полски, чешки, италијански, англиски, бугарски, белоруски, словачки, француски и романски. Има напишано на 15 поетски збирки. Живее и твори во Словенија.
