Тимијан во здивот
аменлив предел твоето тело
Со корени проткаено

сонцето да беше месечина
ќе стоевме на песочната плажа
чекајќи да нè проголта завидливата осека

Ги фрламе исечените нокти
како никогаш да не биле дел од нас.
Така и душата не се свртува кон телото

Ѝ реков: дојди со мене вечерва.
Таа одговори замислено:
Не можам, треба да се обесам оваа вечер.

Исчезнува
и засекогаш
ги остава прозорците ширум отворени

Ти нема да му отвориш.
Некој тропа на вратата.
Ти нема да му отвориш.

Кога ти си замина
Јас те голтнав
Сега живееш

светлината од
свеќа ги буди нашите
предци. молк.

Веќе одамна не пишувам на хартија…
Се прекорувам себеси за таа негрижлива постапка.