годините си го направија своето
годините си го направија своето, ги потрошив
сите изговори за својата расеаност.
сега сум постар. помудар. имам повеќе боја
под ноктите, пијам магнезиум за болката во
колената и внимавам како го трошам времето.
живеам без големи очекувања. од време
на време пишувам раскази (поезијата ја замразив
едно утро на автобуската станица во загреб).
задоволен сум со она што го имам: парче леб на
масата, здивот на жена ми и смеата на моите деца.
легнувам рано, изморен од денот. понекогаш
успевам на вечноста да ѝ шепнам “благодарам”
пред да заспијам, задолжително со вклучен телевизор.
чекајќи го возот
никој нема да си спомне за мене во времињата
што доаѓаат, никој нема да шепне убав збор; на
местото кај што ќе лежам ќе расте дива трева.
ќе ме нема. влагата ќе ги изеде моите стихови
пишувани по маргините на пожолтените книги,
сликите закачени на ѕидовите ќе ме надживеат.
врне ситен дожд. станицата на која го
чекам возот е сосема празна. онаму на исток,
грст бели светла го распоруваат небото.
имам четириесет и две години. безначајноста
која ме притиска е поголема од вселена.
човек се троши неусетно
се обидувам и не можам да се сетам кога и како
ја загубив способноста да кажувам благодарам.
сега ме измачуваат ситни нешта: чешмите што
капат, недогорените дрва во печката, витамините
кои заборавам да ги испијам навреме.
понекогаш, за момент, помислувам на деновите
кога немавме ни за леб. потоа, само одмавнувам
со раката и продолжувам понатаму.
така се троши човек, неусетно, на истиот
начин на кој се трошат часовниците.
мојата изнемоштена сенка
потекнувам од оваа соба со пукнатини на
ѕидовите. немам предци, мојата историја
е завиткана во кожурец од нагаѓања.
на левиот лакт носам лузна од стара скршеница,
ја допирам секогаш кога сум несигурен.
надвор се дават улични кучиња. гонет од
нив, сонот неповратно ми бега. на јазикот
сеќавам лесен вкус на марципан.
во куќата во која пораснав, вечерва спијам со
моите деца. исцртана од бледата ламба, мојата
изнемоштена сенка лебди низ собата.
од оваа страна на оградата
ги собирам исушените гранки низ дворот и знам:
имам многу повеќе од она што ми е потребно.
од онаа страна на живата ограда се постилаат
пејсажи како од сликите на ван гог, густите
облаци ги допираат врвовите на куќите.
денот безобразно се смалува. ноемвриското
сонце се прекршува низ црешовите лисја. во
моето скржаво срце нема место за никој друг.
гледано од одреден агол
гледано од одреден агол, ние сите
личиме еден на друг, ми рече еднаш еден
сликар кому му го заборавив името.
зимите во мојот крај се посурови, затоа
што луѓето се сиромашни, му реков јас.
ноќта беше одамна спуштена, светлата
на градот трепереа и го чекаа божиќ.
ниту еден од нас двајцата не мислеше
дека ќе живее вечно, а сепак…
со татко ми
(скопје, јануари 2021)
седиме со татко ми на терасата од нашата стара
куќа, пушиме цигари и зборуваме за смртта.
поточно, тој зборува, а јас слушам, затоа што и двајцата
сметаме дека при умирањето треба да има некаков ред.
(заедно имаме стодваесет и три години,
што воопшто не е за потценување).
ти насликав портрет, му велам гледајќи надолу, а тој,
не можејќи да ми чита од усни, продолжува да зборува.
посакувам да му кажам многу нешта на татко ми, кој е
скоро глув и добар како леб; колку му се пораснати
внуците или слично, но не велам ништо. молчам.
временската прогноза на мојот нов телефон покажува
дека утре ќе врне. онде има и полна месечина, иако
никому не му е грижа за тоа.
отсекогаш сонував да бидам левучар
отсекогаш сонував да бидам левучар. да носам
часовник со стрелки кои светат во темница
и да имам меки теписи во собите.
да имам мазни дланки, да живеам во куќа со
уредно искосена трева, насмеан да му кажувам
добро утро на соседот кој се вика свен.
отсекогаш сонував со мојата лева рака
да умеам да пишувам поезија со истата
леснотија со која ги мијам садовите.
сите несреќи на светот
жежок скопски ден. еден дебел залутан бумбар
ја трга нашата мачка од пладневна дремка.
имам неполни девет години. во најстудената
од трите соби, сонувам дека живеам крај
мисисипи, во бурето на хаклбери фин.
на терасата, загледан во своето детство,
татко ми ја тресе цигарата со истата ревност
со која мајка ми во дворот ги тресе теписите.
пладнето на животот минува врз нивните глави.
имам неполни девет. според моето поимање на нештата,
сите несреќи на светот тежнеат кон откупување.
меѓу мене и водата
летото е во својот зенит. не постојат сенки.
на јазици кои не ми се познати, луѓето околу
мене се довикуваат со своите потомци.
брановите без престан удираат во брегот.
многу слично на моите сеќавања, го допираат
и го ронат, го допираат и го ронат.
пред солта сосема да ми ги залепи очите,
меѓу мене и водата гледам девојка или жена
во светло син костим за капење. кожата и е црвена.
продавачот на дребулии го лета хартиениот змеј.
ТОНИ ПОПОВ е уметник кој твори во повеќе медиуми. Со сликарство професионално се занимава од 2011 година. Во 2014 година продуцентската куќа Moments од Шарлот. САД, сними краток документарен филм филм за неговата работа. Во јули 2020 година во Охрид ја започнува летната сликарска школа за деца „Пробај уметност“.
Од 2021 година е член на ДЛУБ.
