ЛУЗНИ НА ЕМУЛЗИЈА

Кога јас и брат ми
бевме малечки
татко ни фотоапаратот
го репетираше како пиштол.

Не знаеше дека сеќавањата
се куршуми без барут.

БЛИСКУ ДО САНАТОРИУМОТ

Од последната станица
пешачев кон шумата,
во насока на згуснувањето на тишината.
Зад жичената ограда
пациентите ги наслушуваа
своите непрестајни монолози.

Повеќе им се радуваше на
кутиите цигари отколку мене.
Залудно како сведоци му ги
нудев старите фотографии.
Не бевме тоа ние
на брегот на Сава,

додека ловевме ладовина,
а тој ми објаснуваше како
да намамам смуѓ
на метален прашалник
и дека неживиот дел
на речното корито
се нарекува мртвица.

Гледајќи ги неговите сини очи,
ми стана јасно дека тоа
веќе не беше тој.

По посетите
стоев долго
на станицата и чекав
да се вратам дома.

Понекогаш се ѕверев
во нотниот систем од кабли
на телефонските столбови,
и размислував за гласовите
кои патуваат преку ледината.
Во далечината, сепак,
ќе стигнат до некого.

ВТОРО ЗАМИНУВАЊЕ

Цела ноќ
телефонските повици
ширеа несоница,
гласини за огнен
ореол над шумата.

Наутро децата цртаа
скршена обвивка на јајце,
клинови во кората
налик заби на дрво.

Ниту еден наслов во весник
кој би можел да ги објасни
ненадејните несвестици,
крцкањето на воздухот,
тресењето на прстите.

Додека од шумите со
шлепери ги превезуваа
металните остатоци,
на „Јутјуб“ гледавме
снимка на
слабо момче
со долга коса и брада
како седи во аголот на гаражата.

Коментарот со најмногу „лајкови“:

Погледнете му ги
дланките и стапалата,
погледнете му ги лузните.

ПУКНАТИНИ НА ПЛАФОНОТ

Дедо ми заминуваше ноќе.
Пукнатините на плафонот
го потсетуваа на лавиринт.
Велеше дека оттаму ќе
дојдат луѓе од вселената,
нè молеше да му облечеме костум
и да му ги избричиме снеговите од брадата.

Во сништата гледаше
луѓе кои горат меѓу боровите,
бладаше да се сокриеме од
германските овчари и црните возила,
а кога посакуваше да види духови,
наназад го прелистувавме
албумот со фотографии.

Бледеевме во
неговата прегратка,
куќата се смалуваше,
кат по кат, размачканите лица
на гостите на венчањето на моите
родители, татко ми во костум,
за прв и последен пат.
Превез на лицето на мајка ни,
како ретка магла.

Струја снема
на почетокот на јули.
Мајка ни во темницата
го напипуваше кибритот,
повторуваше дека чувствува
нечие присуство во куќата.
Кога свеќата ја внесовме
во дедовата соба
беше веќе доцна.
Луѓето од вселената
нечујно го однеле
низ пукнатините.

ПРЕТСКАЖУВАЊА

Мајка ми го
отвора соновникот,
преминува со прст врз
значењата на симболите.

Синоќа го сонував
татко ти во боја на сепија,
зборуваше тивко и наназад.
Титлата беше на руски.

И не престана да прашува
дали мене или нему
му попаѓале забите.

НОЌНИ КАПЕЊА

Сè уште ги паметам нашите долги договори.
Потпукнувањето на твојот глас во слушалката.
Со тебе никогаш не беше
доволно доцна.

Пронајдовме утеха зад прескокнатата ограда
на местото каде ноќта паднала во базенот
и решила да остане.

Додека долго во тишина ја посматрав
темната кора на водата, стравував
дека во мене ќе го засакаш само
она што веќе беше скршено.
.

        ВЛАДАН КРЕЧКОВИЌ е роден во Белград, 1988 година. Дипломирал новинарство и комуникологија на Факултетот за политички науки на Универзитетот во Белград. Неговата поезија е објавена во неколку книжевни списанија како: „Градина“, „Кораци“, „Буктиња“ и веб порталите „Астронаут“, „Стране“ и „Афирматор“. Париз, Тексас е неговата прва поетска книга. Покрај поезија, тој пишува проза, а неговиот краток расказ Исчезнатите бил дел од 41-то издание на Ракописи – збирка проза и поезија од автори од земјите на бивша Југославија.