МИТКО ГОГОВ: МИРОТ Е ЗАДОЛЖИТЕЛЕН ПАДОБРАН. ПАЃАМЕ, АМА МОРАМЕ ДА ПАДНЕМЕ (НА) БЕЗБЕДНО
Македонскиот поет Митко Гогов неодамна беше дел од меѓународно читање што го организира Интернационалната федерација на писатели за слобода од Буенос Аирес, Аргентина. Манифестацијата обедини поети од Европа, Азија и Африка кои говорат гласно за мир и правда во Палестина и во Колумбија. Ви го споделуваме неговото читање.
Постојани жртви, тоа сме ние луѓето кои имаат малку моќ и речиси вооопшто не сме свесни за нашите можности и капацитети. Сведоци сме на континуирани страдања, а најчесто знаеме да кажеме дека нашите маки не се толку важни како некои други. Се тешиме и продолжуваме да тонеме во бездната. Во реалноста медиумите покажуваат покачување на платите, но не покажуваат за покачените цени на продуктите, на храната, струјата, водата… Статистиката последниве две години го следи само бројот на настрадани од ковид-пандемијата, но сè друго остана занемарено. Стручноста се изгуби меѓу редовите, а народот програмирано се радува на новите реклами за автомобили кои никогаш нема да можат да си ги дозволат. Но зошто е тоа важно, кога барем рекламите се магични.
Конзервираме болка. Мои другари, колеги поети од Палестина со години веќе немаат ништо. Уништени и пеплосани куќи, убиени роднини, родители, браќа и сестри. Оние кои останаа без куќи и имот, а имаа финансиска можност одамна се иселија од пеколот во кој живееја. Другите се мртви. Телевизиите слабо говорат за таквото животно страдање. Слушаме како нè лажат дека полицијата нè брани, дека државата нè брани и дека светот се бори за заштита на човештвото. Дали е навистина така? Не верувам.
Некои останаа без име на државата, а некои без идентитет и држава. Некои се присилно протерувани. Некои кубурат, се спротиставуваат, а некои гласно говорат за непочитување на основните човекови права. Во Колумбија во моментот може да те избркаат од сопствениот дом и да те дислоцираат. Животари народот герила, да имаш куќа, а да те исфрлат на улица. Во Бурма или Мјанмар прогласена државна вонредна состојба. Не се знае кој води, кој суди, кој протестира. Не сме далеку и ние од повторно искажување на нашиот револт и незадоволство.
Јас доаѓам од држава во која живеам во постојан стрес, наместо Македонија ни накалемија ново име, наместо заштита на идентитетот, ни го растресија постоењето на нашиот македонски јазик, низ историјата касапењето на нашите граници се намалуваат, а со соседите се лажеме дека не ни се врши асимилација и страшен модерен геноцид, во кој појакиот повторно го држи записникот. Слободата постои само во поезијата.
Токму затоа ни е потребна поезијата, возвишениот дух, затоа е важен секој поетски глас кој гласно пее за слобода и мир, затоа се потребни ваквите поетски читања, како ова организирано од Интернационалната федерација на писатели за слобода од Буенос Аирес, Аргентина. Oва е можност за поетите да проговорат за она што се случува во Палестина, Колумбија, но и насекаде низ светот.
Веруваме дека со помош на уметноста и културата може да се надминат овие проблеми, а и крајно време е да престанат. Голема благодарност до организаторите, поети, што да правиме, подобро ова, отколку лоши мисли… Да не се откажуваме!
