.житар во ноќта
:надвор врне. се сетив како преку очите на твојот татко го видов, го видов твојот лик. се враќавме од црква, а тој, тој седеше осамен на неговата веранда. владееше тишина околу него, живееше со мачнина во себе, неисполнет, натажен, со планини кои висат по раскапаните, дотраени ѕидови над него. како да заминал онаму каде сега веригите уште повеќе тежат. колку поминаа? 20 години? наеднаш се вратив во некое ослободено детство во кое итаме по улицата како стрели. другари. ти во твојата количка, а јас позади тебе како моторот кој ни дава радост .. и брзина.
удолницата е уште овде, по неа вечерва се лизга осамена река. чудна темнина продира во очите. мирис на млад орев и маслина си заигруваат со ноздрите. здивот се препознава како да е зима, но пролет е. еве сме пред велигден, деновиве месечината е како диско топка, но доколку ја гледаш од друга планета или си на некоја забава, таа станува грутка притаена до зборот. денес гледав колку напреднале боите за вапцање јајца. можеш да имаш такви со ефект на порцеланско распукнување. некои од варените јајца оставаат испишана географија по својата белка, само треба да се отворат.
не постои капаче за секое лонче, некој треба да биде осамен, некој треба да биде храна која треба да се зготви побавно, да испарува, да се соединува со вечноста. зарем телото не е доволен абажур на душата? мравките сигурно на некој начин ја исфрлаат водата од нивните домови, преместуваат новороденчиња и градат заштитни брани длабоко во земјата.
во ровови се кријат и обичните луѓе, оние исплашените, со соголен срам и без документи за нивната оттуѓеност. се молат.
…
верниците веруваат во Исус како во лик кој постои на филм, младите книжевници кројат суета врз основа на неколкуте мисли споделени од Маркес. што знаат тие за самотија, за живеење со болест во дистописки конструкт, со животот облеан со секојдневни болки, во кој интегрираниот здравствен систем не може да помогне?
зарем не треба ноќва да живееме како и секоја ноќ? да ја одвиткаме змијата која се топли во нашиот крст? со живот да го победиме сегашниот живот?!
– кажи им дека ќе дојдам. летаат мисли во главата. како некоја тежина да сака да се ослободи, како камен кој полека сака да се откорне од дупката која ја покрива. тивка бура го влажни нашето постоење, ги заменува солзите кои треба да се појават на нашите лица. бараме воскресение, а сè уште не сме родени вистински. се бараме како во денот кога ги слушавме првите приказни, да започнеме од крајот.
– секој миг е кобен час, секоја секунда е пропуштен миг. во јанѕа, во неспокој и грозница оставаме вербата да се дави, љубиме, а дума ретко кажуваме… некогаш и пренесениот дар може да биде виден како жртва. да се надмине не значи да се помине низ нешто, не значи да се уништи, да се назрее потребата да се биде таму, некаде, со важноста да се биде овде. сега. може и ние еден ден ќе воскреснеме, во телата на птици кои во оганот живот раѓаат.
:пепелта во своето сивило бујност за животот невиден крие, мали сме сè додека не се самоосвестиме, не сме овде за да житариме во празни полиња, плоден нарав чуваме под грутките сува земја.
МИТКО ГОГОВ
МИТКО ГОГОВ е роден 11 ноември 1983-та година во Скопје, Македонија. Пишува поезија, кратки раскази, есеистика и публицистика. Пишува и хаику, сенриу, ренга кои ги објавува повремено во микроблогосферата twitter. Организира културни и арт-настани, соработува со младински, арт, филмски и театарски фестивали. Блогер, секогаш отворен за комуникација.
